LIÊN KẾT XÂY DỰNG CHUỖI AN TOÀN THỰC PHẨM

ចងសម្ព័ន្ធសម្រាប់កសាងប្រព័ន្ធស្បៀងអាហារសុវត្ថិភាព

ទីក្រុងហូជីមិញ និងតំបន់ផ្សេងទៀតនៅក្នុងតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសភាគខាងត្បូង គឺជាទីផ្សារសម្រាប់លក់ចេញផលិតផលកសិកម្ម និងគ្រឿងឧបភោគបរិភោគក្នុងចំនួនធំ។ ដោយហេតុនេះហើយ ការចងសម្ព័ន្ធក្នុងការផលិតកម្ម និងលក់ចេញ ផលិតផលកសិកម្ម និងស្បៀងធានាសុវត្ថិភាពចំណីអាហារ  គឺជាបញ្ហាបន្ទាន់សំខាន់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ…

តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសនៅភាគខាងត្បូង មានប្រជាជនជាង ២០ លាននាក់, ប៉ាន់ស្មានតំបន់ទាំងមូលនេះ ចំណាយអង្ករ ១,៥ លានតោនក្នុងមួយឆ្នាំ; សាច់សត្វគ្រប់ប្រភេទចំនួន ៥០០.០០០ តោន; ផលិតផលជលផល ៨០០.០០០ តោន; បន្លែ ៣ លានតោន និងស៊ុត ១,៥ ពាន់លានគ្រាប់។ នេះក៏ជាតំបន់ចិញ្ចឹមសត្វ, ដំាដុះដំណាំប្រមូលផ្តុំក្នុងទ្រងទ្រាយធំផងដែរ។

ជំពោះទីក្រុងហូជីមិញ ដែលមានប្រជាជនប្រមាណ ១០ លាននាក់ ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពស្បៀងអាហារសម្រាប់អ្នកប្រើប្រាស់, ទីក្រុងកំពុងសហការជាមួយអង្គភាពពាក់ព័ន្ធដើម្បីអភិវឌ្ឍគម្រោង“ កសាងខ្សែសង្វាក់ផលិតកម្មផលិតកម្ម-លក់ចេញកសិផល និងចំណីអាហារក្នុងទិសដៅធានាសុវត្ថិភាពអាហារ រវាងទីក្រុងហូជីមិញ និងបណ្តាខេត្តក្រុង ក្នុងតំបន់សេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ខាងត្បូង” ។ ទីក្រុងបានផ្តោតជាសំខាន់លើការអភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មទំនើប ដែលដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ ក្នុងការផ្សារភ្ជាប់គ្នារវាងកន្លែងផលិតកម្ម (ការផ្គត់ផ្គង់) និងកន្លែងលក់ចេថញកសិផល, និងស្បៀងអាហារនៅក្នុងតំបន់សេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ភាគខាងត្បូង។ បណ្តាប្រព័ន្ធចែកចាយ នៅតាមតំបន់នានា ក្នុងតំបន់កំពុងមានការអភិវឌ្ឍខ្លាំងដែលធានាបាននូវបទកំណត់ស្តីពីសុវត្ថិភាពចំណីអាហារ។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមការស្ថិតិគឺនៅតែមានផលិតផលកសិកម្មនិងស្បៀងអាហារជាង ៧០% បានចែកចាយតាមបណ្តាញផ្សារប្រពៃណី ទីប្រជុំជន គ្មានការគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរឹងសុវត្ថិភាពចំណីអាហារ។

រយៈពេលកន្លងមក តំបន់ដែលនៅតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសភាគខាងត្បូងទាំងអស់, ទោះបីជាមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការរៀបចំផលិតកម្មនិងការគ្រប់គ្រងសុវត្ថិភាពចំណីអាហារក៏ដោយ ប៉ុន្តែអត្រាកសិផលត្រូវបានលផលិត តាមស្តង់ដារផលិតកម្មជីវឧស្ម័ននិង VietGAP នៅតែទាបនៅឡើយ បើប្រៀបធៀបនឹងទំហំសរុប និងមិនទាន់បានកំណត់យ៉ាងជាក់លាក់។ ការផ្សារភ្ជាប់រវាងតំបន់នានាក៏មិនមានភាពជិតស្និទ្ធ នៅពេលកសាងផែនការផលិតកម្ម ក៏ដូចជាព័ត៌មានស្តីពីទីផ្សារលក់ចេញផលិតផល។ ក្នុងពេលនោះ ការបញ្ជាក់ប្រភពដើម,ពាណិជ្ជសញ្ញា, ម៉ាយីហោសមូហភាពនិងបុគ្គល....

លោកសាស្ត្រាចារ និងបណ្ឌិត Nguyễn Trọng Hoài ជាអនុប្រធានមហាវិទ្យាល័យសេដ្ឋកិច្ចទីក្រុងហូជីមិញបានមានមតិថា៖ បណ្តាប្រព័ន្ធតភ្ជាប់សម្រាប់លក់ចេញ និងទិញចូល រវាងបណ្តាខេត្តក្រុងក្នុងតំបន់ បានកំណរកំណើតចេញតាំងពីយូរមកហើយ ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យមានគ្រោងគោលនយោបាយមួយ សម្រាប់តំបន់ទាំងមូលគឺនៅពិបាកណា់។ ហើយចំណែករដ្ឋវិញ ក៏ត្រូវតែធ្វើការស្រាវជ្រាវ និងមានកំណត់នានា សម្រាប់អ្នកផលិត និងអ្នកប្រើប្រាស់គោរពតាម...ជាដើម។